Friday, November 13, 2009

patayan sa workout

Ako ang taong hindi mapaniwalain sa sign o sa mga pagpaparamdam para lang gawin ang isang bagay na nagdadalawang isip akong gawin. Kung yun ang mangyayari, yun ang mangyayari. That's it.

Pero itong nakaraang araw, may nangyari sa akin na nakapagbigay sa akin ng pagpapahiwatig na dapat magdahan-dahan ako sa aking kinagigiliwang gawain.

ganito kasi yan. Nasira ang pinakamamahal kong laptop, well actually hindi naman talaga nasira na as in sumabog. Yung screen nya bale eh tinotopak. As of this writing, medyo may pagkadrizzly ang display ng laptop ko na parang sa tuwing magtatype ako eh lumilindol sa loob ng screen ko.

Noon, ang presyo nito eh napakamahal kumpara sa sinusweldo ko kaya talaga namang mahal na mahal ko ang laptop ko. Ito ang naging katulong ko para makapaghanap ng work dito sa singapore, this become my way of communicating to the people that matters to me, ito ang naging primary source of entertainment ko (thru watching porn. CHOS!) at higit sa lahat this machine keeps me insane.

Kaya seeing my laptop in this state really upsets me. kung nasa pinas ako at kung hindi pa tapos ang warranty ko malamang madali ko na itong napagawa. Pero yun nga wala ako sa pinas at wala tapos na ang warranty ko.

so how?

Sa sobrang depress ko, I did the most stupid thing on earth!

(BODY STEP + BODY PUMP) * empty stomach = SUICIDE!

It was tuesday when I did that, the sensation is like close to having a cardiac arrest, my head feels numb and I can feel my blood sugar is way down because of lightness that I feel plus my vision is blurry and shakey. "Something is wrong" that's what I said to myself. I weighed myself and found out that I lost almost to 4 kilos in just one night. (UNHEALTHY!)

I panic! I told myself that there's a sure chance that I will never wakeup in the morning if I sleep in this state. So I hurried downstairs and horde some food that I can find at our kitchen.

Thank God for the Labi family! I was saved. They left a meal for me, enough meal to replenish me. I rest a little after eating my meal.

And then while resting, it hit me. My supposed to be "expensive" laptop is broken, I can easily replace the parts needed to restore it back to its previous state with the money that I am earning. No matter how expensive it is.

But by working out in full energy with an empty stomach, ok I don't blame the workout I still love it, I am endangering the second most expensive thing in my life. My health is being compromised.

OK, (balik tagalog) masira man ang laptop ko madaling palitan yan, pero kung sakaling natulog ako ng ganun ang nararamdaman ko at walang laman ang tiyan, kung paggising ako na may kulang na sa akin, tingin ko ba mabilis ko rin itong mapapalitan katulad ng sa laptop ko? o mapapalitan ko pa ba ito upang mabalik ang aking dating sigla?

With what happend to my laptop, now I understand that pushing yourself way to the limit is not always a good idea. Mahirap pa naman kapag ang health ang nawala sa isang tao.

Kapag nawala yun, paano na mga pangarap ko? Ang mga magulang ko? Ang mga anak ko? Ang mga pinag-aaral ko? ang mga binubuhay ko? Ang mga pinapadalhan ko ng pera pambili ng rugby at droga? Paano na ako magpapadami ng lahi nyan?

I am most thankful to God for giving me this realization.

Never again I will do workouts with an empty stomach. Thank God! I don't have to lose a vision just to realize that.

No comments: